Augustinus van Hippo en de Gregorianen

De avonturen van Karavaan V deel 2

Tussen het groen en herfstgeel, vogelgezang en stilte krab ik behang van de wanden van de Cinewagen. Verderop, uit het kleine witte stroomhuisje klinken de Gregorianen. Augustinus Junior, mijn tijdelijke buurman die volgens eigen zeggen uit de bloedlijn der stichters van deze stad komt, steekt zijn vrolijke rood gemutste hoofd naar binnen en vraagt of we nog kennis, kunde of andere vormen van verlichting nodig hebben. Vandaag hebben we behangafkrabbers en veel koffie nodig, mompel ik. Daar kan hij ons helaas niet aan helpen. Vrolijk loopt hij weg. 

Augustinus, de tijdelijke buurman van Het Vehikel dus, is dol op historische verhalen met zichzelf in de hoofdrol. In vijf luttele minuten neemt hij me mee naar de tijden van Jezus en Maria, via de brute Vikingen, langs de stichtingsheiligen naar zijn huis waar hij een gratis buurtbieb runt. ‘’Ik ben de brenger van het goeie goed’’ grijnst hij en neemt zwierig zijn denkbeeldige pluim van eigen hoed, maakt de buiging van een nar. En zoals elke klusmiddag sinds twee weken, eindigen we ook deze dag bij zijn favoriete standbeeld van de Heilige Augustinus van Hippo met een huisje in zijn armen. ‘’En dit is mijn grootvader.’’

De bloedlijnen van Augustinus junior maken het klussen een stuk romantischer. 

Ik haal mijn camera uit Het Vehikel en vraag of ik Hem mag filmen. (Ik kan het niet helpen) Augustinus houdt van de lens en de lens van hem. Alhoewel junior volgens mijn snelle berekening ongeveer 420 jaar oud zou moeten zijn, voel ik geen moment van ongeloof als hij uitlegt hoe zijn stamboom wortelt en kruint. Ik ben dol op mensen die de wereldgeschiedenis vol overtuiging en zwier naar eigen hand kunnen zetten. Who am I to blow against the wind? 

Augustinus maakt een diepe buiging als ik hem bedank voor zijn mooie verhaal. Schaterlachend loopt hij terug naar zijn Gregorianen. ‘’Ik ben vereeuwigd en zo hoort dat ook.’’ 

Het is fijn in het hof van Augustinus Junior, met de Gregorianen en de oude wijze bomen, een nieuwsgierige specht en af en toe een verdwaalde Pieterpadpelgrim. Wie wil daar nu niet opgelapt worden? En terwijl de bomen hun bladeren verliezen, dwarrelen er rond Het Vehikel vanzelf nieuwe verhalen, waarmee ik de komende gure maanden mee door kom.