De interessante gesprekken zijn niet alle dagen voorhanden. Gesprekken met mensen op De blauwe planeet zijn soms net zo inspirerend als een boek van Rien Poortvliet en soms zo bizar fout als een strip van Fokke & Sukke.
De dommige vrouwenhater:
‘Hi, ben je bloot?’
‘Nee, het vriest hier idioot’
‘Ok, jammer’
‘Introduceer je je altijd zo elegant bij vrouwen?’
‘Ojee ben jij er zo eentje’
‘?’
‘Zo’n bijdehantje, zo’n antimannenvrouw’
‘Dat schrijf je met een d’
‘Zo eendje’
De creatieve niet-match:
‘Hi, ik weet dat we totaal geen match zijn, maar je leek me toch de moeite om even aan te spreken.’
‘Dat vind ik aardig van je, maar sorry, jij bent totaal niet mijn type, dus die computer zou wel eens gelijk kunnen hebben.’
‘Ok, jij bent ook totaal niet mijn type, dan hebben we dus toch een match’
‘Haha, ik denk het niet, fijne avond verder.’
‘Mag ik je telefoonnummer, misschien val je als een blok op mijn stemgeluid.’
De humorloze:
‘Hi, ben je in het echt ook zo ontzettend leuk?’
‘Nee, in het echt heb ik een rotkarakter, een baard en een hele grote neus, maar dat zet je natuurlijk niet in zo’n profiel.’
‘Klik’ (geblokkeerd)
De wanhopige eenzame
Dan is er opeens een eenzame soldaat Bobby uit Batton Rouge. Hij poseert op een tank met een camouflagepak aan, ergens in een woestijn. Hij kijkt ietwat wezenloos in de lens. Ik vermoed dat hij wil duidelijk maken dat hij PTS heeft, of in elk geval zich niet lekker voelt in dat hete camouflagepak. Voordat ik zijn profiel en lange mail ga lezen, scharrel ik snel even Janis Joplin op en trek een fles wijn open. Me and Bobby McGee schalt door mijn kamer en ik steek er een sigaret bij op.
Terug naar Bobby. Hij is non smoking geheelonthouder, streng Christen, tijdelijk gestationeerd in Duitsland en lonely, so Goddamn lonely. Hij zoekt een vrouw om mee naar huis te nemen. Nee niet hier opeten, meenemen naar Baton Rouge. Ja echt.
Ik zie mezelf zitten in een houten kerkje tussen de blanke Christenen en verliefd worden op een zwarte katoenplukker die vervolgens het dorp uitgejaagd wordt, zodat ik alsnog moet trouwen met Bobby, die het tankstation van zijn vader heeft overgenomen en ’s avonds konijnen gaat schieten met zijn neef Billy – out in de fields – jaja.
Nu weet ik zo niet veel van Baton Rouge, behalve dat Janis Joplin er samen met Bobby McGee een platte band kreeg en dat ze uiteindelijk toch in California terecht kwamen.
Ik zet in mijn zoekfilter: California.
Daar zit het betere werk ja; lichtgevende tanden, oude, leren surflijven, zonnige blonde puntjes en iedereen succesvol, sporty, healthy, foody, culti, arti en happy met het leven. Arme Bobby, hij had niet terug naar zijn moeder moeten gaan, maar met Janis in de auto naar California moeten afzakken. Liever aan de drugs en zand tussen de wielen van je rollerskates in de zon met je PTS, dan aan die stoffige weg op dat tankstation van je pa, tussen die blanke Christenen, tien kilometer buiten Baton Rouge.
Ik verwijder Bobby uit mijn mapje en klop het stof van de onverharde weg naar Baton Rouge van mijn ziel.
Weer terug in de koele meren des dates zwem ik naar Nederland. Daar kun je tenminste nog lachen met de mannen die raar doen.
‘Ping’ – een collega duikt voor me op. Ook altijd lachen..
Ik wil wegduiken, maar ben te laat. Hij heeft me al gespot.
‘Ow hi, jij hier?? WTF??’
‘Uh..ja…..en jij dan?’
‘Uh…research, ik schrijf een blog’
‘Hahahaha dat zal wel…..’
‘Ja echt! Geloof me. Wacht ik stuur je een link.’
‘Hoeft niet, heb geen tijd om te lezen, te druk met daten.’
‘Ok, fijne avond verder.’
‘Ja jij ook, succes met het vinden van je date. 😉 ’
‘Ik doe RESEARCH voor mijn BLOHOG’
‘Haha….’
Klik.
(slik)
