Vandaag: Bloemen voor ma, chili con carne en avondrood

”Het zijn harde en mooie tijden: een vreemde maar niet onmogelijke combinatie.”

Contact kent vele vormen. Dat blijkt nu we elkaar net iets harder nodig hebben dan normaal.

Alhoewel ik afgelopen week dagelijks met hem belde en hij zo fit is als een hoentje, wilde ik toch even mijn vader zien vanavond. Niet jong meer en afgelopen jaren meermaals net niet uit de bocht gevlogen van de bijna-dood. Hij is nuchter en vrolijk en lijkt een weinig aangeslagen over de viruspaniek. Fijn. Ik hou van die opgeruimdheid. We spraken vanavond af dat ik langs zou rijden, ik in de auto bleef en hij op het stoepje. De eetplanning wordt doorgenomen. Mijn broer maakt morgen zijn befaamde chili con carne en vandaag at hij wat de pot schafte van mijn oudste zus. De overburen komen ook regelmatig met iets lekkers, al doen ze dit al jaren, gewoon omdat het hele fijne buren zijn. Hij vertelt over zijn dag en ik over de mijne. Hij had bloemen gekocht en naar ma’s graf gebracht. ‘’Er was geen hond bij het tuincentrum en niks te doen op het kerkhof.’’

De avondlucht kleurt oranje en rood boven de wijk. ‘’Prachtig he.’’ Ons gesprek valt stil en is klaar. We zijn nooit zo van de lange gesprekken, beide gehaaste types. Merels klinken. Ik besluit het moment in me op te nemen en in een veilig hoekje van mijn geheugen te stoppen. ‘’Let je op jezelf pa?’’ ‘’Ja jij ook kind.’’ Een beetje verdrietig, maar toch ook blij dat ik hem gezien heb, rij ik de straat uit. Als een kind. Hij zwaait, ik claxoneer. Het zijn harde en mooie tijden. Een vreemde, maar niet onmogelijke combinatie.