De tafel maakt meer vrienden dan het hart.
Publilius Syrus
Ik ben een tafelmens. Op een bank voel ik me altijd een beetje ongemakkelijk, onrustig. Vroeger zat ik het liefst op de vloer en had ik twee schapenvellen die beter zaten dan een fluffy designbankstel. En ik had een vriend die zijn eigen schapenvel meenam als hij op bezoek kwam. Sinds ik wat moeite heb om in de ontspannen lotushouding een film inclusief nabeschouwing uit te zitten, poog ik vrienden te worden met mijn bank. Naar het voorbeeld van de geliefde en de kat.
Aan mijn tafel vandaag acht virtuele gasten en drie in levende lijve. De telefonische gasten tel ik niet mee, want telefoneren doe ik altijd ijsberend, opruimend of gymnastiserende. Mijn tafelgasten van vandaag dus: een elftal mooie mensen met volle hoofden en een goed geoefend spraakvermogen. Topdagje. Slopender dan luisteren naar Einstein on the beach van Philip Glass op een slechte installatie. Een tien uur doorlopende tafelgezelschap met aftrek van plaspauzes en koffiepakmomentjes. In mijn notitieschriftje zie ik tussen de bloemetjes en schuin geschreven telefoonnummers, afkortingen van dingen die ik alweer vergeten ben, een ontplofte bulletlist van onderwerpen die vandaag de revue passeerden. Zo ontploft als het leven en de wereld zelf. En dat allemaal aan deze tafel. Mooi man, thuiswerken.
Mijn werkdag glipte vandaag naadloos over in de avond, een tafelavond, broodje beeldscherm. Het solo thuiswerken roept ook herinneringen in me op naar de lange eenzame winterdagen op de boerderij in Spanje. Als de weg onbegaanbaar was, de mensen en dieren zichzelf opsloten in hun huizen en holen, als dagen zonder hartslag voorbijgleden, vastgeklemd tussen het late ochtendlicht en de vroege nacht. Mijn tafel, waar ik de leegte en de tijd van me af schreef en -las, waar ik zeldzaam gasten ontving die het waagden om door modder en negorij af te zakken naar mijn vallei om vervolgens zwijgend hun koffie te drinken aan mijn tafel.
In Venlo in een flat kan dat ook, mijmeren in je kleine bubbel, aan je tafel. Je hebt er geen boerderij in Spanje hartje winter voor nodig. Met een virus en een tafel in een flat in Limburg kom je momenteel ook een heel eind. Quarantafel.
Op dagen als deze waarop de wereld aan mijn tafel voorbijkwam en ik besef dat het oor, de stem, het hoofd en de ziel tot verre reizen in staat zijn, drukt de beperking van het coronavirus wat minder zwaar.
Ode aan de tafel!
Tanja Nabben blogt 