Er staat opeens een kleurig kunstwerk in de straat. Ik denk: ‘Interventie – ruig, stoer, hier heeft iemand zijn auto door een kunstenaar laten bewerken, of iemand heeft een grap uitgehaald met vingerverf bij een vriend van de carnavalswagenvereniging. Je weet het nooit echt zeker met autoschilderkunst in Limburg.
Nee, geen oud gammel golfje dat door een paar trippende drugtouristen roze met groene stippels was geschilderd, omdat het kan, maar een echte mooie auto hippe Volvo met een schilderwerk die me deed denken aan Appel in confusie, of Brood in een woeste opdracht-nood.
Het bleek een heuse Rob van Trier, weet ik inmiddels, nu de auto door de politie is weggesleept.
Interventiekust is geweldig spul als het er opeens staat. Je verbaast je, je verwondert en dan ga je je afvragen wie het brein of het merk achter deze autokunst is. Provincie, gemeente, de Cultuurraad, de Wijkvereniging? Ik verheug me op de stijgende huizenprijs in dit toch wel pittoreske Venlo Zuid achter het spoor. Want ik weet van de wijk- en stadsvisionairen die ik onlangs ontmoet heb, dat kunst in de wijk waarde toevoegt. Ha!
Nu hou ik toevallig helemaal niet van nieuwe Volvo’s en ben ik geen voorstander van autokappenkunst als reclamemiddel in het algemeen. Maar toch. Ik mis hem wel al, nu hij weg is. De straat is weer Opel-blauw en Mazdagrijs – kunst doet toch wat, net als die onooglijke, jarenlang slecht gesnoeide scheve boom. Die pas opvalt als hij wordt omgekapt en de straat 20 vierkante meter minder groen en vogelfluiterij kent.
Enfin, Rob van Triers autokappenkunstwerk is dus terecht! Omdat ik toevallig vanochtend vroeg op een belachelijk vroeg geplande vergadering moest zijn en er een warrige junk aan de auto morrelde. Ik ben geen held ’s ochtends (meer een avondheld) en deed niks. Toen schoot door me heen dat dit niet zomaar een auto was, maar misschien wel een kunstwerk.
(Ik grijp mijn pepperspray, ga in de Kong-Fu-houding staan en slaak een gil, terwijl ik met 1 vooruitgesrekt been door de lucht zweef en een foto maak met mijn telefoon. Zo daar had de junk helemaal niet van terug!)
Nee hoor, ik kuchte. Ik kan ontzettend luid kuchen namelijk. De junk schrok zich rot en rende weg. Zo simpel kan het zijn, lang leve de burgerkuch!
Thuis toch maar even het kenteken gegoogled. Jeeminee, wat een avontuur tussen twee vergaderingen in! De auto bleek volgens het Brabants Dagblad in augustus gestolen en de eigenaar, een chefkok met een onwaarschijnlijke liefde voor autokappenkunst en/of Rob van Trier, was er heel rot van aan. Als een bonte kanarie tussen de grijze mussen, tref ik de auto nog eens aan op www.gestolenobjectenregister.nl.
Ik besluit de opwinding van een potentieel sterk verhaal nog even te rekken en niet a-la-minuut de politie te bellen. Politieagenten in Venlo zijn namelijk toch altijd binnen handbereik, in onze pittoreske buurt achter het spoor. En ze hebben het zo druk dat ze waarschijnlijk deze week al 35 keer langs dit kunstwerk zijn gereden. Dus bel ik eerst het 06-nummer dat op de gestolenobjectenregisterpagina staat. Ik veronderstel dat ik rechtstreeks met de eigenaar bel en verheug me al op zijn tranen van blijdschap. Een brommerig persoon neemt op, ik zeg ‘ik heb zojuist uw auto aangetroffen, wilt u zelf de politie verwittigen of zal ik dat even doen?’ Hij bromt: ‘Ben nu bezig, bel me straks terug.’ en verbreekt de verbinding.
Dat soort mensen zijn niet goed midden in een sterk verhaal. De politie heeft het kunstwerk inmiddels veiliggesteld, de brommerige meneer belde zojuist om een bedankje te brommen en nog wat gegevens voor de verzekering te noteren. De vermoedens van de eigenaar, dat het ding inmiddels in Roemenië door een oude oma in brand is gestoken, kloppen gelukkig niet. Kunst met kenteken is toch wat lastiger om over des lands grenzen te smokkelen.
Het is pas 9.30 uur en ik heb al een kunstroof opgelost, een autodiefstal en een poging tot inbraak. Dit is een mooie dag. Ik ga mijn Kung-Fu-sprong oefenen terwijl ik Instagram bedien. Want de volgende keer wil ik wel wat heldhaftiger in mijn blog staan.
http://www.volvofamily.nl/bestanden/VolvoFamily_nr2_2010.pdf
Tanja Nabben blogt 