Barbiebeentjes in Houthalen

 

Vandaag bezochten we België. Als de zon schijnt is het altijd lachen die kilometers lange expositie van ultra-lelijke bouwsels langs de rijksweg richting Leopoldsbrug en dorpen met namen als ‘Balen’, Kwaadmechelen, Ham en Geel.  Alleen een ding dat ik vreselijk vind: de lekkere, gammele prachtige frietkotten zijn verdwenen. Ze huizen nu in anonieme apotheekachtige tussengebouwtjes langs de Vlaamse rijkswegen. Van die tentjes van donkerbruine steen en getinte ramen en een Ola-bord buiten. Dat is het toch niet. Ach, de frietkotten zijn verdwenen. Dat doet toch een beetje pijn. Ik had er ooit een film/fotoreportage van willen maken – over de laatste frietkotten langs de weg. Dat kan nu niet meer. Zo gaat dat met uitstervende dingen.

Maar gelukkig is er de Vrijmarkt van Houthalen. Het is even wennen bij binnenkomst, de lucht van giros, frieten, ongewassen oude kleren, koopmanszweet, vochtig hout, nep-parfums en lijm. Gelukkig, er speelt vandaag een Hollandse band. Het is een eenmansband (typisch Hollands, lekker zuinig). En jawel, de Hollandse band doet Duitse schlagers. Voor een luttele 50 cent ga ik op de tonen van Santa Marina..Ich hab meine Traüme verloren..pampam.. – in de rij staan voor een plas.

De vrijmarktorganisatie heeft niet zo goed nagedacht over luchtverversing, volksgezondheid, minder-validen, maar: de organisatie heeft zeker wel nagedacht over de inrichting: de smoezelige hallen zijn in landen en/of werelddelen verdeeld! In de China-hal liggen alleen telefoonhoesjes, op afstand bestuurbare helickopters en nep-TomTims. In de Hollandse hal staan vier groothandelaren met vreselijk lelijke witte betonnen tuinbeelden en fontijnen, wonderpoetsmiddelen, ruitenwissers  en vergulden Boeddha’s. De Vlaamse hal is het leukst, al stinkt het er naar een bejaardentehuis waar sinds 1978 niet meer gelucht is. Er zit een waarzegster die ook magnetisch ingestraalde wonderarmbanden en kettingen verkoopt. De waarzegster eet een broodje braadworst achter haar magische kraam. De meeste standhouders hebben niet eens moeite genomen om hun waar uit te stallen, maar gewoon een grote berg rotzooi op en naast hun kramen gestort. Een ronde dame trekt een barbie met een kaalgeknipt en met merkstift volgekladderd hoofd uit zo’n berg. ‘Jammer,’ zegt ze tegen haar vriendin, aan haar beenkes kon ik zien dat het een echte Barbie is.’  

Buiten, naast het Mercedesbusje waar ze escargots en broodjes braadworst verkopen, staat een man met de gezondheidskussens. ‘Voelen is gratis, kussen 10 euro!’ We voelen. Hij knipoogt als we even hardop overwegen hem stevig te kussen voor dat tientje. Tegenover hem staat een jonge knul met een klein tafeltje vol ambachtelijk snoepgoed in een wolk van chemische geurstoffen. Op zijn uitstalbord staat:  “Greetje, het lekkerste snoepje van de markt!” Greetje zelf is in geen velden of wegen te bekennen.

Ik moet steeds denken aan Jambers. Slimme man; je hoeft in deze contreien niet lang te vissen voor een Vlaams onderbuikverhaal of Fellini-achtige dorpelingen met knotsgekke koppen en een uitzichtloos bestaan op een deprimerende plek.

We keren terug naar Venlo en tevreden en moe beamen we dat het vreselijk en verschrikkelijk was. De zon schijnt, de huizen op de terugweg langs de Hasseltse rijksweg zijn nog prachtiger van lelijkheid dan op de heenweg en alles wat echt mooi is glimt als een stel gave barbie-benen die uit een berg rommel steken.

België. Moet ik eens wat vaker doen.Het is vreselijk verschrikkelijk en toch leuk. (ietsje minder vanwege het verdwijnen van de frietkot)