Volver – als de Levante waait

Voor Tini

Op een afstand zou het een sneue aanblik kunnen zijn geweest; een in de zon gebleekt, leeg pleintje, twee kroegen, zes dronken oudjes, een gitaar spelende zigeuner en zijn meisje met een nog lege, hoopvolle geldmand naast zich, op een verder bijna leeg terras vol lelijke plastic stoelen en witte parasols. De stad is leeg. De Levante waait. 

De zes stamgasten van La Farola, op de Plaza Carmen Abela in Ronda, hebben lol. Ze slaan op het plastic tafelblad en praten met vier man tegelijk in aangeschoten stemsalvo’s. Een buurtbewoner gaat met zijn meisje op het ernaast liggende terras zitten met zijn gitaar en begint een aanstekelijke Rumba te spelen. Warm spelen hoeft niet. Een goede flamencogitaar houdt blijkbaar van de Levante. Het is 38C en de lucht boven de stad is lichtgeel van het Saharazand. Het zijn niet de beste dagen in de stad, die naar adem hapt.

Maar hier op Plaza Carmen Abela, is het uit te houden. Want behalve airco, is er nog een remedie volgens de brutaalste van de Stamgasten, en dat is samen lijden met veel bier, plezier, muziek en vrienden. Olé.

Als de Levante hard waait, wordt iedereen een beetje gek, zei Blas altijd. 

De mannen moedigen de gitarist aan met uithalende ‘oleeee’s’ en doffe klappen in hun eeltige handpalmen. Un-dos-tres. Toca niñoooo! De ober neemt er ook nog een en maakt een dansje tussen de tafels en parasols.

Hou me vast, ik breek. Een oog traant al. Of zou het de Levante-zand zijn, helemaal uit de Sahara? Je weet het nooit in Spanje. 

Volver. Voor de derde keer al, maar elke variant heeft zo z’n eigen verhaal. Ik hum een beetje mee, word nog altijd verlegen van zoveel onverwachte schoonheid, op een niet gekozen moment, de overslaande stemmen, een aangeschoten ober die een stukje danst met een glas bier in zijn ene hand, een lege plastic stoel in de andere. De brutale stamgast zingt en lonkt zichzelf op afstand warm. 

De kunst van het nu. Een traanbuisje verstopt denk ik. 

Met mijn niet tranende oog loer ik naar mijn lieve reisgenoot en zie een grijns van oor tot oor. Dat is vrij bijzonder als je bedenkt dat ik tegen zijn achterhoofd aankijk. Het bewijst maar weer dat een mens kan lachen met zijn voor- en achterkant. 

De brutaalste Stamgast gaat bij het duo aan tafel zitten en rekt zijn lied zo lang als hij adem heeft. Alweer Volver? Het is een mooie avond in Ronda. De Levante is gaat liggen, de zon is ondergezongen, en de twee terrassen vullen zich met families, kletterende bestekgeluiden. Fandango wordt Rumba. Een dronken stelletje naast ons zingt luidkeels mee. Haar ellebogen schieten voortdurend van tafel, haar sigaret kan haar lippen niet meer vinden, maar ondanks dat herinnert ze zich alle woorden van elke Rumba. We rekken de tijd met vettige gefrituurde pepers, ham en een aangeschoten gesprek over niets en het leven in het bijzonder. De rumba kakt in, de brutaalste van de Stamgasten gaat rond met de hoed.  

We lachen van onze oren tot op onze ruggen. Want behalve Saharazand, hangt er vandaag ook Duende in de lucht. Zachtjes glippen we weg uit de perfecte chaos. Olé!