Ik hou van plekken die een tikje treurig zijn. Niet omdat ik een treurig mens ben, maar omdat ik op zulke plekken tussen de spleten in het beton, achter de afbladderende verflagen, de gesloten gezichten van vreemde mensen soms hartbrekende schoonheid ervaar. Deze schoonheid zit weliswaar verstopt achter een mislukte graffiti, in een regenplas met brommerdiesel en een doodgereden krant van gisteren, of in een gezicht van een vreemde dat zich heel even opent in een glimlach. Maar het zit er.
Ik ben zo’n type dat gaat dichten en driften van een deprimerende, verlaten havenkade, een roestige baggermachine of het missen van de laatste nachtaansluiting naar Limburg op Hoog Catharijne. Treurigheid is een klemmend bovenlichtje van mijn geest, dat ik soms open wrik om de gezapige warmte uit mijn luie zolder te laten verdwijnen.
Vandaag was ik op het Hoog Catharijne van de liefde; de datingsite. Ik riep de lege hal in: ‘Halloooooo schimmige wereld, zee vol drijfhout, woestijn vol fata morgana’s! Ik ben er weer.’ Vrolijke ik.
De eerste match die de matrixkoning mij op de deurmat knalde is niet onknap in gelaatstrekken maar wel heel klein. Ik bedoel echt klein. Heel.
Stop. Ho. Ik mag niet oordelen. Klein, groot, dik, dun, wie ben ik om deze aardige meneer te klein te vinden. Ook hij zelf had daar duidelijk over nagedacht:
Q: ‘What is the first thing people notice about you?’
A: ‘Well, most people think I’m quite a tall guy..’
Aan de rest van zijn profiel maak ik op dat hij het niet als zelf-spottende grap bedoelde. Hij wil met me flaneren in Gent. Gent is ver. Dus ik zet mijn filmische fantasie even in:
We kuieren door Gent in de februariregen. Hij met hakjes aan en ik op mijn platste gympen.
Ik heb de Pickle-Bob en rugzakfilters aangescherpt. Het werkt wel.
Eindelijk heb ik de hele stationshal voor mezelf. En dat zijn dan weer die momenten waarop ik wil dichten, muziek wil maken en alle treurige liedjes van Tom Waits in een klap zou kunnen verfilmen.
They all started out with bad directions. And the girl behind the counter has a tattooed tear. One for every year he’s away she said. Such a crumbling beauty.
Uit: 9th & Hennepin – Tom Waits
Ja. Daar word ik vrolijk van. Serieus vrolijk.
De paar naar heus leuk en heus echt neigende matches of bijna-matches stuurde ik mijn vorige blog. Wie niet lacht om mijn grappen is meteen klaar. Natuurlijke selectie. Beleefdheden zijn tijdrovend in deze wereld, had ik inmiddels begrepen. In koude stationshallen tenminste. En tevens meteen duidelijk dat ze niet te maken hebben met zomaar een standaard smachtend vrouwmens, maar met eentje met een mening, oren, ogen, een pen en een unieke not-to-get-methode.
Ongelooflijk effect heeft zo’n blogje. Je kunt net zo goed in een witte Hema-onderbroek tot onder je oksels de nachtclub ingaan – Of andersom: de Hema binnenlopen met alleen je tepelpiercings aan.
Maar ok, alles voor de research.
Heel soms kom ik een mens tegen met een mooie glimlach, of een wit paard.Ja echt! Er zijn mannen die zichzelf fotograferen op een wit paard! Een Noord Brabantse variant op een dwergpony vond ik ook wel sterk. Kleine mannen zijn vaak zo creatief om groter te lijken op de foto.
Eindelijk arriveert de eerste ochtendtrein. De stationshal stroomt vol mensen. De rolluiken van de koffietent rollen omhoog.
En de omroeper roept (om):
‘In verband met mogelijke sneeuwval, rijden er vandaag minder treinen.’
Het meisje van de koffie heeft moedervlek onder haar rechteroog. Heel even denk ik dat het een getatoeëerde traan is.
Ja hier word ik zo vrolijk van. Het leven is vurukkelijk. Je komt nog eens op plekken waar je niet dood gevonden zou willen worden.
Of such a crumbling beauty.
(En daarom hou ik van ietwat treurige plekken)
Tanja Nabben blogt 
een heel bijzonder mens….. iemand die de wereld ziet zoals ie werkelijk is…..
Niets is wat het lijkt en door de oogkleppen helemaal open te stellen, het hart open te stellen ziet ze het echte verhaal !
LikeGeliked door 1 persoon