Ome Sef

Twee herinneringen in zwart wit gekleurd

#1 Soms fietste ome Sef met zijn Willempie-helm op, een kar achter zijn fiets met zweefvliegtuigje langs het speelveldje bij ons huis. Ik schaamde me een beetje voor die gekke oom met dat plukkerige vlasbaardje en die maffe fietskar, maar was stiekem ook een beetje trots op hem. Want als kind kun je je nergens zo goed in verplaatsen dan in de droom van vliegen. ‘Kijk, je gekke oom Ketwiezel’ riep de over-buurjongen steevast. Maar dan dacht ik: ‘Maar hij vliegt wel met dat gekke baardje en jij niet..’

#2 In het magazijn van museum van Bommel van Dam schijnt fel licht. Het museum slaapt al, alle lichten zijn gedoofd, de schilderijen zwijgen. Een diep zwart zwijgen. Mevrouw van Bommel van Dam staat in de zaal en rookt een sigaret. Haar grote zwarte schoenen staan op de rand van de lichtstreep die uit het magazijn valt. In rook gehuld staart ze naar een groot doek dat in de duisternis niet meer is dan een zwart gat in de muur.

Ome Sef staat voorovergebogen over een tafel in het felle licht en snijdt met een stanleymes vellen wit karton. Ik vraag zachtjes waar mevrouw van Bommel van Dam naar kijkt. Ome Sef kijkt een beetje afwezig richting de donkere zaal en antwoordt: ‘Ze kijkt naar de kleuren, kind.’

Ik begreep er niks van. Ik was nog heel klein en bang voor het donker.

Hoije ome Sef!

Tanja